Βιασύνη. Συνεχής βιασύνη σε κάθε εκδήλωση της ζωής μας. Τρέχουμε στο δρόμο, τρέχουμε στη δουλειά μας, τρέχουμε να προλάβουμε τα ψώνια, τρέχουμε να πιούμε έναν καφέ, τρέχουμε να δούμε φίλους και γνωστούς. Τρέχουμε κόντρα στην ίδια μας την ζωή. Και κάπου σε αυτόν τον αγώνα δρόμου, ασυναίσθητα, αρχίσαμε να τρέχουμε και στον έρωτα.

Βιαζόμαστε. Βιαζόμαστε να προσπεράσουμε τα πάντα. Το μπροστινό αυτοκίνητο, τον συνάδελφο στο φωτοτυπικό μηχάνημα, τον άλλον στην ουρά του ταμείου, το διπλανό τραπέζι στην παραγγελία, τις καθημερινές αγγαρείες. Βιαζόμαστε 24 ώρες το 24ώρο. Και κάπου ανάμεσα σε όλα τα κορναρίσματα, τις λάθος φωτοτυπίες, τις αποδείξεις και μερικούς καφέδες-στο-πόδι, προσθέσαμε και το φλερτ και την μαγεία του ανακαλύπτω τον άλλον σταδιακά.

Μια ζωή ταχυφαγείο. Όλα στη δίνη της νοοτροπίας «όσα περισσότερα προλάβω» Και ειρωνικά, ενώ σχεδόν πάντα τα προλαβαίνουμε όλα, δεν απολαμβάνουμε τίποτα. Μέσα στην βιασύνη μας, τίποτα δεν πρόλαβε να μπει μέσα μας, να μας αγγίξει πραγματικά. Στιγμές- ζεσταμένο φαγητό που σε δύο μέρες δεν θα θυμόμαστε καν την γεύση του. Αλλά μάθαμε να χαιρόμαστε και να είμαστε υπερήφανοι που προλάβαμε να φάμε.

Ψιτ, σταμάτα!

Ή τουλάχιστον βιάσου να ονειρευτείς.