Χορδές-μαστίγια

Τελικά ο κυρ Παναγιώτης δεν είναι μόνος του. Εχτές το βράδυ ήρθε να προστεθεί και ένας άλλος άνθρωπος, όχι άγνωστος μου όμως αυτή την φορά. Ένας άνθρωπος που ‘αδικήθηκε’ από εμένα, με εμένα ως αμέτοχο δράστη στα θέλω της καρδιάς.

Υπάρχουν ορισμένα τηλεφωνήματα που είναι σαν ένα γερό ταρακούνημα. Ένα τέτοιο τηλεφώνημα ήρθε εχτές. Είχα να ακούσω νέα του μήνες τώρα. Είχα πάρει τηλέφωνο αλλά πάντα έβγαινε ο τηλεφωνητής. Το γεγονός δικαιολογήθηκε ως «άλλαξε κινητό, κάνει τη ζωή του, χάθηκε» και καταχωρήθηκε στο αρχείο της μνήμης, στον φάκελο με τα «Αν». Και όπως γίνεται με όλα τα αρχειοθετημένα θέματα [με ή άνευ Α.Π.], άρχιζε να ξεθωριάζει και να ξεχνιέται στη δίνη που λέγεται ζωή και μέλλον.

Περιέργως όμως, μερικές φορές, μία συμπαντική χορδή αρχίζει πάλλεται σε μία ελαφρώς διαφορετική νότα και εκεί ξεκινούν τα ταρακουνήματα. Σπάει το λουκέτο του αρχείου, βγαίνουν στην επιφάνεια και πάλι τα έγγραφα και γίνεται επιτακτική ανάγκη η εξέταση των καταχωρήσεών τους.

Η εξέταση αυτή, για να είμαστε ειλικρινείς, θα έπρεπε να έχει γίνει καιρό τώρα. Εξάλλου ένας άνθρωπος που φερόταν πάντα ως άνθρωπος και συνέχιζε να παραμένει στη ζωή σου ενώ εσύ έχεις γίνει η μετουσίωση του μικρού από τις Χαμηλές Πτήσεις του Αρκά [‘κορυφαία’ στιγμή: «Εγώ θα προσπαθήσω να σε κερδίσω»- «Καλώς, εξάλλου ποτέ δεν αποθάρρυνα ανθρώπους από ευγενείς και υψηλούς στόχους»] άξιζε πολλές αναθεωρήσεις στάσης. Υπήρχαν κατά καιρούς μικρά ξωτικά της συνείδησης που χοροπηδούσαν στο χαοτικό δάσος του μυαλού, αλλά το αρχείο παρέμενε αρχείο.

Και εχτές; Εχτές η χορδή έσπασε, έγινε μαστίγιο και μου έδωσε ένα ομορφότατο χαστούκι!

Που χάθηκες βρε κάθαρμα;

Δεν χάθηκα, μόλις βγήκα από το νοσοκομείο, ήμουν εκεί μήνες ...

Μα γιατί δεν πήρες ένα τηλέφωνο να έρθω να σε δω;

Γιατί; Γιατί δεν ήθελα να με δεις έτσι ... Μου έλειψες ....

Κυρ Παναγιώτη, πάλι καλά που υπάρχουν οι χορδές -μαστίγια, τα ταρακουνήματα και τα χαστούκια της ζωής ........

Συγγνώμη.