Ο Γάμος

Πήγα σήμερα, μετά από παρά πολύ καιρό, σε έναν θρησκευτικό γάμο. Τον πρώτο σε μία δεκαέτια και ίσως παραπάνω. Σαν άτομο δεν είμαι καθόλου οπαδός της εκκλησίας. Ένιοτε, σε φιλικές συζητήσεις, παίρνω τον ρόλο του επικριτή των θρησκειών, και δη του Χριστιανισμού, αλλά, παρ’όλα αυτά, θεωρώ την πίστη άκρως προσωπικό θέμα και αναποσπαστο δικαίωμα του κάθε άνθρωπου. Όπως δεν κατάκρίνω όσους πιστεύουν, το ίδιο περιμένω και εγώ ώς αντιμετώπιση στην μη πίστη μου.

Περπατώντας προς τον Ναό, τα συναισθήματα μου ήταν ανάμεικτα. Από τη μία η γλυκιά αίσθηση για τον γάμο των παιδιών, από την άλλη η απάθεια μου προς τον χώρο/θεσμό όπου θα τελούνταν. Δεν κρύβω πως όταν πάτησα το πόδι μου στο σκαλί, λίγο πριν εισέλθω στην εκκλησία, στιγμιαία αναρωτήθηκα αν θα γίνει κάτι. Κατά τη διάρκεια του μυστηρίου, ο σκεπτικιστής μέσα μου προσπαθούσε να μαντέψει αν οι Ιερείς τελούσαν όντως κάτι το ιερό ή αν απλώς ήταν μία ακόμα καθημερινή μέρα στη δουλειά. Παρατήρησα, με εκνευρισμό μπορώ να πω, πως το ταβάνι δεν ήταν ζωγραφισμένο αλλά είχε ταπετσαρία. Κοίταξα τις αγιογραφίες, προσπάθησα να καταλάβω τα λόγια των ψαλμών και αν όλοι οι παρευβρισκόμενοι πίστευαν όντως σε αυτό ή ήταν απλώς εκεί γιατί έτσι συνηθίζεται.

Και τότε ο Ιερέας έψαλε: « Αρραβωνίζεται ο δούλος του Θεού.......» και θυμήθηκα αύτό που ένοιωσα όταν η νύφη μου είχε δώσει την πρόσκληση για τον γάμο. Δέος. Δέος, όχι για το μύστηριο, στο οποίο εξάλλου δεν πίστευα. Άλλα δέος γνωρίζοντας πως τα δύο παιδιά που παντρεύονταν το βίωναν πραγματικά. Δεν ήταν ο γάμος που γίνονταν για το θεαθήναι και λόγω εθιμοτυπίας. Ήταν ο γάμος όπου δύο νέοι άνθρωποι, με βάθεια πίστη στον Θεό της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, επισφράγιζαν την αγάπη τους ενώπιον Του. Και ήταν αρκετό να με κάνει να ανατριχιάσω.

Δεν είχε σημασία αν οι Ιερείς έψελναν από συνήθεια ή όχι, δεν έχει σημασία αν όλοι εκεί μέσα μετείχαν ψυχί και σώματι στην ένωση αυτή ή απλώς τελούσαν τις κοινωνικές τους υποχρεώσεις, δεν είχε καν σημασία ο σκεπτικισμός μου προς τις θρησκείες και άρνηση μου να αποδεχτώ μία από αυτές. Το μυστήριο δεν ήταν οι ψαλμοί, οι Ιερείς, ο Ναός και τα έθιμα του γάμου. Το μυστήριο ήταν το ίδιο το ζευγάρι. Το ιερό ήταν η πίστη που είχαν μέσα τους αυτοί οι δύο άνθρωποι και για αυτούς ο Θεός ήταν παρών.

Μακάριοι όντως.....