Περηφάνια, λάβαρό μου

Πάντα υπερηφανευόμουν για την περηφάνια μου. Πάντα την θεωρούσα ένα από τα μεγάλα μου προσόντα. Ακόμα και όταν στους άλλους φάνταζε ως παράλογη σκληρότητα και παγωνιά, εγώ θεωρούσα πως ήταν μη διαπραγματεύσιμη, το λάβαρό μου που πάντα ανέμιζε αγέρωχα και καθαρά. Ένα λάβαρο που περίφερα σε κάθε μου εκδήλωση.

Μία φίλη, υπερήφανη και αυτή από ανάθρεμμα, μου επισήμανε πρόσφατα πόσο χαζή μπορεί τελικά να καταντήσει η περηφάνια. Σε εγκλωβίζει στον υψηλό της θρόνο και δεν σε αφήνει να είσαι πραγματικά εσύ. Σε φέρνει αντιμέτωπο με τον ίδιο σου τον εαυτό και τα συναισθήματά σου. Σε κρατά μακριά από τους άλλους και αρκετές φορές σε απομονώνει. Σε βάζει στα όρια της και καταστρέφει σαν σαράκι τις σχέσεις σου.

Όταν μου εξέφραζε τις απόψεις της κουνούσα δύσπιστα το κεφάλι μου. Της αντιπαρέθετα πως καλύτερα περηφάνια και μοναξιά παρά ταπεινοσύνη και συντροφιά. Το επιχείρημά της όμως ήταν αδιάσειστο: ανθρώπινη υπόσταση. Θέλει θάρρος να κατανοήσει κάνεις πως είναι άνθρωπος και δεν μπορεί να τα κάνει όλα μόνος. Χρειάζεται δύναμη να ζητήσεις βοήθεια. Και η περηφάνια συχνά είναι απλώς η πανοπλία μέσα στη δειλία μας να παραδεχτούμε το αυτονόητο: πως ως άνθρωποι έχουμε ανάγκες.

Όταν μου τα έλεγε όλα αυτά δεν ήξερα πως ήμουν σε ένα μάθημα για το οποίο δύο μόλις μέρες μετά θα έδινα εξετάσεις. Η ζωή όμως, αυτή η μεγάλη Κυρά, έχει περίεργους τρόπους διδασκαλίας και συχνά μεγάλη δόση -;μαύρου- χιούμορ. Το λάβαρο έγινε κλουβί, σίδερα που φυλάκιζαν το καλύτερο, το όμορφο, το ποθητό. Θλίψη, υψηλά καθούμενη, αλλά θλίψη και η περηφάνια, λόγχη που τρύπαγε και ξέσκιζε το μέλλον.

Τα λάβαρα τελικά αξίζουν μόνο όταν αντιπροσωπεύουν αρχές που σε βοηθούν να αναπτυχθείς και οι φίλοι στέκονται ορθοί απέναντί σου όταν σου υποδεικνύουν ποια λάβαρα πρέπει να θυσιάσεις για να δημιουργήσεις έναν καλύτερο εαυτό.

Στην Στέλλα και τον Σπύρο: ευχαριστώ ...