Στιγμές ολοκλήρωσης

Υπάρχουν στιγμές στην ζωή, που για κλάσματα δευτερολέπτου, νοιώθεις μία ολοκλήρωση που φέρνει αγαλλίαση. Στιγμές που νοιώθεις πως όλες οι επιλογές που έκανες στη ζωή σου, όλες οι σωστές και λανθασμένες αποφάσεις που πήρες, όλα τα γέλια και τα δάκρυα, σε προετοίμαζαν ακριβώς για αυτές, σε έπλαθαν για να μπορέσεις να κατανοήσεις αυτήν την αίσθηση. Στιγμές που δεν είσαι απλώς μία μονάδα στο Κόσμος, αλλά εμπεριέχεις και εμπεριέχεσαι σε αυτό.

Τα ερεθίσματα και τα αίτια που καταλήγουν στις μαγικές αυτές στιγμές διαφέρουν. Συχνά δεν είναι μία συνειδητή διαδικασία ή ένα καλά προγραμματισμένο μονοπάτι που φέρνει στον τελικό προορισμό. Συχνά έρχονται σαν κλέφτες, εκεί που δεν τις περιμένεις. Και όμως όταν έρθουν, φαντάζουν απολύτως φυσιολογικές, σαν την ροή του ποταμού που καταλήγει στην αγκαλιά της μεγάλης θάλασσας.

Η πρώτη ήταν στα μαθητικά μου χρόνια πίσω στο Γυμνάσιο. Ο καθηγητής μαθηματικών μας είχε αρρωστήσει και την τάξη είχε αναλάβει μία καθηγήτρια με την φήμη 'τρελής'. Ήταν λίγο ανορθόδοξος ο τρόπος που παρουσίαζε τα μαθηματικά, τουλάχιστον για τον μέσο όρων των μαθητών που έχουν συνηθίσει στην στεγνή παρουσίαση θεμάτων και αριθμών. Εκείνη, τους έδινε μία νότα μαγείας, σαν να προσπαθούσε να μας δείξει μία μέχρι τότε κρυφή τους πτυχή. Μας είχε δώσει ασκήσεις για το σπίτι, εξισώσεις που περίμεναν να λυθούν σύμφωνα με τα όσα είχαμε μάθει εκείνη την ημέρα. Δεν θυμάμαι καν ποια εξίσωση ήταν ή τι ζητούσε. Όταν όμως το μυαλό βρήκε το μονοπάτι που έπρεπε να ακολουθεί και παρουσιάστηκε το αποτέλεσμα ένοιωσα σαν να ανατέλλει ο ήλιος, και όλα είχαν κάποιο νόημα, υπήρχε τάξη σε αυτό που φάνταζε ως χάος.

Η δεύτερη ήταν περίπου 10 χρόνια μετά. Ένα ανοιξιάτικο βράδυ, μακριά από τα φώτα της πόλης, σε έναν ερημικό δρόμο, κάπου εκτός Αττικής. Προχωρημένη αρκετά η ώρα, με την φύση τριγύρω μας να ξεκουράζεται. Δεν βασίλευε απόλυτη ησυχία, αλλά απόλυτη ηρεμία. Σταματήσαμε με την παρέα μου και βγήκαμε από το αμάξι για να απολαύσουμε τον βραδινό ουρανό. Και τότε σήκωσα το κεφάλι και τα είδα. Μυριάδες αστέρια σε μαύρο φόντο. Όντας μεγαλωμένη στην Αθήνα, ήξερα πως ήταν εκεί κάθε βράδυ, απλώς σκιάζονταν από τα φώτα της πόλης, δεν περίμενα όμως ποτέ τέτοιο δέος στην θέασή τους. Ήταν σαν ένα κύμα να έχει χτυπήσει το κάθε μόριο του είναι μου και για πρώτη φορά ένοιωσα πως ανήκω, πως υπάρχει προορισμός και πως είμαι μέρος κάτι μεγάλου, πολύ μεγαλύτερου από όσο μπορούσε να κατανοήσει το μυαλό μου.

Για την τρίτη φορά έπρεπε να περάσει σχεδόν μισή δεκαετία. Ποτέ δεν περίμενα να βρω αυτήν την αίσθηση σε κάτι τόσο απλό, σε κάτι τόσο συνηθισμένο. Δεν ήταν καιρός που είχα ξεκινήσει να έχω αυτόν τον άνθρωπο στην ζωή μου. Με έχει ξαφνιάσει ο τρόπος που με έχει προσεγγίσει, σαν παιδί που χαίρεται συνειδητά την άρνησή του να μεγαλώσει. Με έχει αγγίξει η αθωότητα και ειλικρίνεια της ερώτησης-εκδήλωσης του ενδιαφέροντός του προς εμένα «Με θέλεις στη ζωή σου;». Είχα ξυπνήσει πιο νωρίς. Ίσως ήταν επειδή ένιωθα πως δεν ήμουν ο μόνος κάτοχος του κρεβατιού μου. Άνοιξα τα μάτια μου και τον είδα. Με το κεφάλι του ακουμπισμένο στον ώμο μου, να κοιμάται βαθειά. Ένοιωσα τα μάτια μου να μεγαλώνουν στην προσπάθειά τους να λάβουν όσο καλύτερα μπορούσαν τα στοιχεία της εικόνας που αντίκριζαν. Στιγμιαία έπιασα τον εαυτό μου να έχει σταματήσει να αναπνέει από φόβο μήπως και μία μου ανάσα χαλάσει την γαλήνη της στιγμής. Ο χρόνος και ο χώρος είχαν χαθεί. Το μόνο που υπήρχε ήταν η ήρεμη αυτή έκφραση στο πρόσωπο αυτού του ανθρώπου.

Υπερβολές θα πει κανείς. Ίσως και να είναι. Αλλά σε κάτι τέτοια δεν έχει σημασία πως το χαρακτηρίζει ο άλλος. Σημασία έχει πως το βιώνεις εσύ ο ίδιος και πως κατοχυρώνεται στο μυαλό και την ψυχή. Όπως και να έχει, τέτοιες στιγμές δίνουν κουράγιο και ελπίδα σε δύσκολες ώρες. Τέτοιες στιγμές δείχνουν πως η ζωή δεν είναι μία κουραστική πεζοπορία με προορισμό τον θάνατο αλλά ένα ταξίδι με προδιάθεση να σε μαγέψει, μία Δασκάλα που προσπαθεί να σου ανοίξει τα μάτια της ψυχής και να σου δείξει μέρη που ούτε φανταζόσουν πως υπάρχουν.

Με μία λέξη, μαγεία .....