Ο ζητιάνος Θεός

Όταν ήμουν παιδί, μου είχε καρφωθεί μία περίεργη ιδέα. Κάθε φορά που έβλεπα έναν ζητιάνο με προτεταμένο το χέρι να ζητά βοήθεια, αναρωτιόμουν αν ήταν ο Θεός και το ένα κέρμα που ζητούσε από τους περαστικούς ήταν μία απεγνωσμένη έκκληση ανθρωπιάς από τους ανθρώπους.

Ένα 'κέρμα' που θα του έδινε πίσω την πίστη στον κόσμο που ο ίδιος δημιούργησε, την πίστη στον ίδιο του τον εαυτό. Ένας Θεός κουρασμένος, πληγωμένος και ξεπερασμένος από το περίτεχνο δημιούργημά του. Ένας Θεός που χάθηκε και εξοστρακίστηκε από τις αρχές του χρόνου σε ψηλές κορυφές, μακρινά σύννεφα και απροσπέραστα δάση, παντού και πάντα μακριά και έξω από τον άνθρωπο. Ένας Θεός που κατέληξε να ζει στην μοναξιά. Και το μόνο που χρειάζονταν ήταν αυτό, το ένα 'αγνό κέρμα' που θα του ζέσταινε και πάλι την ψυχή, που θα τον έφερνε μέσα και ανάμεσα στη δημιουργία του.

Θυμάμαι ένα απόγευμα, μία και μίση δεκαετία τώρα, που επισκεπτόμενη τα Χανιά, είδα έναν ζητιάνο που έπαιζε σε έναν κεντρικό δρόμο υπέροχο σαξόφωνο. Ήταν ταλαιπωρημένος και θλιμμένος αλλά δεν στεκόταν καμπουριασμένος μα περήφανος. Σταμάτησα και ακούμπησα ένα πεντακοσάρικο μπροστά του. Σταμάτησε να παίζει και κοιτάζοντάς με τα μάτια μου είπε πως ήταν πάρα πολλά και προσπάθησε να μου τα δώσει πίσω. Ένοιωσα ντροπή και κοκκίνισα. Αντικρίζοντας το ζεστό του βλέμμα, το μόνο που κατάφερα να κάνω ήταν να του χαμογελάσω και να αποχωρήσω σκεπτόμενη την παραπάνω 'θεωρία' μου.

Μεγαλώνοντας, η θεωρία του ζητιάνου ξεθώριασε, ή καλύτερα, διευρύνθηκε. Ο Θεός, στον δικό μου κόσμο, πήρε ενεργειακή μορφή που εκφραζόταν στα πάντα. Κάθε πράγμα ή ον μία μικρογραφία του Κόσμος, με τα μόρια στον ρόλο πλανητών και τον Θεό, την ενέργεια που αυτά παράγουν. Υπήρξαν στιγμές που αναρωτήθηκα αν αυτό που οι θρησκείες, οι φιλόσοφοι και ο καθένας αναζητά 'κάπου εκεί έξω' δεν βρισκόταν στα απλά και αυτά που θεωρούμε δεδομένα, όπως πχ την ζεστασιά μιας ηλιαχτίδας ή αν εμείς οι ίδιοι δεν ήμασταν εν δυνάμει Θεοί ή Εωσφόροι.

Ξέρω πως πολλοί θα σκεφτούν διαβάζοντας τα παραπάνω πως ο Θεός δεν αναλίσκεται σε ανθρώπινες επιβεβαιώσεις, πως είναι υπεράνω των ανθρώπινων ορισμών και περιορισμών. Θα συμφωνήσω εν μέρει. Αυτός εξάλλου αυτός είναι και ο λόγος που δηλώνω Άθρησκη. Θα διαφωνήσω όμως επίσης, καθώς δεν γνώρισα ποτέ κάποιον που κατάφερε να βρει τα όρια της ανθρώπινης σκέψης. Μερικοί, ίσως, κάπου στο μυαλό τους με χαρακτηρίσουν βλάσφημη και αλαζόνα, θεωρώντας πως δείχνω ασέβεια στα Θεία. Σε αυτούς απλώς θα απαντήσω από τώρα πως η φράση «Πίστευε και μη ερεύνα» έχει και ένα σημείο στίξης, το , .

Είτε υπάρχει είτε όχι, είτε είναι ζητιάνος είτε ένας τροφαντός γέροντας με λευκή γενειάδα, είναι μία υπέροχη αναζήτηση. Και ίσως είναι ακριβώς αυτή η αναζήτηση που μας κάνει πιο ανθρώπινους και πάλι ίσως, πιο Θεϊκούς στην προσπάθεια υπέρβασης των τυχόν περιορισμών της υπόστασής μας. Και όπως και να έχει, είναι ωραίο να είσαι Άνθρωπος.