Ο γίγαντας και μερικοί ύποπτοι τύποι

Η ένταξη στο κοινωνικό σύνολο και η αποδοχή καθενός μας από αυτό λένε πως αποτελεί ίδιον του ανθρώπου. Όλες οι κοινωψυχολογικές έρευνες του homo sapiens [στην καλύτερη για homo erectus μας κόβω αλλά τέλος πάντων λίγη αυτοπεποίθηση ποτέ δεν έβλαψε] αυτό φαίνεται να δείχνουν: Η κοινωνική αποδοχή αποτελεί ανθρώπινη ανάγκη.

Χρειάζεται να ανήκουμε σε μία παράταξη, σε μία θρησκεία, σε μία ομάδα, σε μία τάξη, σε ένα σόι, σε μία νοοτροπία, σε έναν σωματότυπο, σε μία συμπεριφορά. Εξυμνούμε την μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου αλλά παρ’ όλα αυτά, τον θέλουμε και μέρος ενός συνόλου με κοινά χαρακτηριστικά/στόχους/ιδιότητες κτλ. Μία κοινωνία γεμάτη εκατοντάδες κουτιά έτοιμα να περικλείσουν την μοναδικότητά μας, να την απορροφήσουν και να προσφέρουν την πολυπόθητη επιβεβαίωση του «αφού με δέχονται και αποδέχονται, αξίζω».

Που και που όμως εμφανίζονται, εκνευριστικά για το σύνολο θα έλεγε κανείς, και ορισμένοι ύποπτοι τύποι που [παντελώς βλάσφημα!] αδιαφορούν για την γενικότερη αποδοχή, που φαίνονται να απολαμβάνουν [αίσχος!] την μοναδικότητά τους και που αναζητούν την επιβεβαίωση εκ των έσω [σα δεν ντρέπονται!]. Οι τύποι αυτοί να ρίξουν τον γίγαντα της κοινωνίας είναι κομμάτι δύσκολο, αλλά ακόμα και ένας γίγαντας ενοχλείτε από ένα τόσο δα αγκαθάκι στην πατούσα του. Αλλά η γιατρειά υπάρχει και στην προκείμενη είναι πολύ απλή. Δεν χρειάζεται καν να τους αφαιρέσουμε, απλώς τους χαρακτηρίζουμε, τους κοτσάρουμε την ταμπέλα του περίεργου, τρελού, ιδιότροπου, στριμμένου, αντικοινωνικού, γραφικού, και άλλων πολλών -;ου και τελειώσαμε. Το διαφορετικό αναγνωρίστηκε, αντιμετωπίστηκε, καταχωρήθηκε και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Ουφφφφφφ, ξεμπερδέψαμε και από αυτό και το μόνο που έμεινε ήταν μία φευγαλέα σκέψη που διώξαμε μέσα στην αποδοχή που γενικότερα αισθανόμαστε:

«Κοίτα να δεις ρε φίλε τι παράξενοι τύποι υπάρχουν! Τύποι που δεν μετρούν τον πλούτο σε αμάξια και ακίνητα, που δεν φθονούν όσους έχουν παραπάνω, που δεν κρίνουν από το περιτύλιγμα, που γελάνε και το εννοούν, που ακούνε πριν κατακρίνουν, που σκέφτονται λίγο παραπάνω, που ψάχνουν τις αιτίες αντί για τις αφορμές, που δεν σε κοιτούν σαν εχθρό επειδή έχεις άλλα πιστεύω, που δέχονται να ακούσουν μία διαφορετική άποψη, που γίνονται πραγματικοί φίλοι χωρίς απώτερους σκοπούς, που κοιτάζουν την πάρτη τους και δεν ασχολούνται με τον γείτονα και που δεν σε βλέπουν ως αναλώσιμο. Κοίτα να δεις!»