Ένας γνωστός άγνωστος εξιστορώντας μου σήμερα μερικές σκέψεις ενός 70χρόνου φίλου του, του κυρ Παναγιώτη, μου έδωσε την ιδέα για το ακόλουθο κείμενο, ένα κείμενο σχετικά με τους υπέροχους άγνωστους της διπλανής πόρτας, τους μη διάσημους και μη εμφανιζόμενους στα τηλεοπτικά κανάλια, οι οποίοι όμως έχουν πολλά να πουν.

Ο κυρ Παναγιώτης εκ πρώτης όψεως φαντάζει για ένας απλός ηλικιωμένος πολίτης σε δύσκολη οικονομική κατάσταση. Η μοναχοκόρη του είναι μακριά, στην Β. Ελλάδα, και ο ίδιος ζει σε ένα σπίτι άνευ ανέσεων χωρητικότητας, το οποίο δεν συνδέεται ούτε με την ΔΕΗ ούτε με την ΕΥΔΑΠ. Όλο του το σπιτικό είναι μαζεμένο σε ένα τροχόσπιτο και σε αυτό γυρίζει κάθε μέρα μετά τη δουλειά.

Αυτό που δεν δείχνει η πρώτη όψη είναι πως ο κυρ Παναγιώτης είναι μεγάλος διδάσκαλος. Και όχι μόνο. Ο ήρωάς μας είναι και παρασημοφορημένος από την Πολιτεία για την τέχνη του στο δέσιμο ναυτικών κόμπων. Ο ήρωάς μας δεν είναι άπορος, εργάζεται ακόμα. Ούτε άστεγος είναι. Η κόρη του επανειλημμένα του ζητά να ζήσει μαζί της στην Θεσσαλονίκη. Αυτό που δεν δείχνει η πρώτη όψη είναι η υπερηφάνεια του κυρ Παναγιώτη: « Δεν θέλω να με θυμούνται έτσι». Ο ήρωάς μας έχει μάθει να σκέφτεται, να αναλύει τα δρώμενα και να μην τα καταπίνει αμάσητα. Έχει μάθει να τολμά να λέει την άποψή του είτε ο δέκτης είναι διάσημος είτε όχι. Έχει εκφράσει πολύ εύστοχα την άποψη του σε Υπουργό: «Αυτό που χρειάζεστε εσείς οι πολιτικοί είναι να σας γ*** ένας σκύλος, έτσι που καταντήσατε την χώρα, αλλά και πάλι τι φταίει το σκυλί για να το πάθει αυτό;» Ο κυρ Παναγιώτης έχει καρδιά και η καρδιά του μιλάει με πάθος και μεταδίδει τις εμπειρίες 70 χρόνων σε δεκτικά αυτιά. Ο ο κυρ Παναγιώτής είναι πολεμιστής και δεν εγκαταλείπει, έχει μάθει να μάχεται.

Όπως λέει ο ήρωας αυτός «Ο καλύτερος και χειρότερος διδάσκαλος του ανθρώπου είναι ο χρόνος. Σε μαθαίνει τα πάντα αλλά στο τέλος σε σκοτώνει.»

Να ‘σαι καλά κυρ Παναγιώτη που υπάρχεις και μας θυμίζεις τι θα πει Άνθρωπος!